زهراي من ، اينقدر بين رفتن و ماندن نمان ، بمان

پيرم مكن ز بار غمت اي جوان ، بمان

خورشيد من به جانب مغرب روان مشو
قدري دگر به خاطرم اي آسمان ، بمان

مهمان نه (9) بهار علي پا مكش ز باغ

نيلوفر امانتي باغبان ، بمان

ديگر هم ، محل ، كسي به سلامم نميدهد

اي هم نشين اين دل بي هم زبان بمان

راضي مشو دگر به زمين خوردنم مرو

بازي مكن تو با دل اين پهلوان بمان

روي مرا اگر به زمين ميزني بزن

اما بيا به خاطر اين كودكان بمان

سجاده تو مهرتو تسبيح ذكرتو

تكرار ميكنند كه بانو بمان بمان

در كار خير حاجت هيچ استخاره نيست

اينقدر بين رفتن و ماندن نمان بمان

ممنون از خواهر خوبم